´het echte leven´

Hoi allemaal,

inmiddels begint Arequipa beetje bij beetje als thuis te voelen, ik loop nu zonder kaart naar het centrum, weet welke bus ik moet nemen naar het weeshuis en welk internetcafe het goedkoopst is.

Vorige week was mijn vakantieweek, ik ben alleen of samen met ´mama´ de stad gaan verkennen en heb ik de gewoontes geproefd; we zijn naar de markt gewees; wat een geuren, kleuren en geluiden, geweldig! (volgende keer neem ik een fototoestel mee dan kunnen jullie meegenieten)
Ben ik, als echte toerist, het klooster Santa Catalina gaan bezoeken, wat prachtig is! Ook de rust als je het klooster binnenstapt is overweldigend, dus als ik eens uit de hectiek van de stad wil ontsnappen weet ik waar ik heen moet gaan!

Een gewoonte proeven: ik was de hele week blij dat er gewoon brood met thee als ontbijt was maar toen kwam zondag.. Ik liep naar beneden en rook een ´avondeetlucht´ die is er wel vaker, ´s morgens, omdat er al in de ochtend wordt gekookt voor de middag maar vandaag was het dus voor de ochtend.. Een soort soep met een enorm stuk vlees (opzich best lekker als het geen ochtend was geweest) gelukkig was er ook thee, zodat ik rustig kon opstarten, van dat rustig opstarten was geen sprake want er kwam een flinke scheut likeur bij: Goodmorning! (Ik heb even gevraagd of dit traditionele ontbijt er elke zondag was maar dat is, gelukkig, niet zo)

Deze week is dus het ´echte leven´begonnen: 5 dagen werken in het weehuis, vandaag zit m´n 4e dag erop en begin ik m´n plekje te vinden..

De nacht voor mijn eerste werkdag sliep ik heel onrustig, ik was blij toen eindelijk de wekker ging en ik me klaar moest maken voor de dag.
Douchen, eten, tas pakken en op naar de bus!

Het openbaarvervoer bestaat hier uit, (vaak) oude busjes, waarin ik niet rechtop kan staan en waarbij de stoelen zo dicht op elkaar staan dat je met je knieen in je nek zit..
Ook is er geen officiele bushalte of tijdschema, je gaat ergens staan waar de bus langs komt en wacht, met goed geluk komt de bus meteen met pech sta je lang te wachten.

Na ruim een kwartier kwam mijn bus, de groene met de letter D, zwaaiend maakte ik de buschauffeur duidelijk da ik mee wilde.
Opgepropt met nog ongeveer 18mensen stond ik in de bus, probleem: als je staat kun je niet naar buiten kijken, en dus mijn herkenningspunten (gat in de weg, geel huis, parkje, roze met blauw huis enz)niet zien vandaar dat het de eerste paar keer niet helemaal goed ging..Inmiddels heb ik een nieuw systeem bedacht: bochten tellen, dat werkt beter!

In het weehuis is het hard werken, er is niet veel tijd voor uitleg dus moet je zelf een beetje uitvinden hoe allles werkt, m´n eerste dagje vond ik dan ook best zwaar. Inmiddels weet ik zo ongeveer hoe een dag eruit ziet en wat de bedoeling is.

De kinderen zijn super leuk, stout, eigenwijs en lief!

De afgelopen dagen heb ik vooral voor een tweeling gezorgd die erg ziek zijn, wat ze precies hebben is me niet helemaal duidelijk maar ze ademen heel moeilijk en piepend vandaar dat ze allerlei medicijnen krijgen.

Ik vind het werk steeds leuker, ik leer de kinderen kennen en zij mij, ik weet zeker dat ik op hen allemaal een beetje verliefd wordt(als ik dan al niet ben).

Morgen m´n 5e werkdag en dan weekend, ben benieuwd wat morgen, het weekend en volgende week brengt!

Liefs,
Miriam